Sposób na wyjście.

Dziecko bierze przykład.

Dziecko to szczęście i radość w szarm życiu każdego rodzica. Czasami jednak potrzebujemy chwili wytchnienia po to by nie popaść w schemat i obojętność. Musimy nabrać dystansu i spojrzeć z innej perspektywy.
Inna rzecz, że aby utrzymać rodzinę musimy pracować.
Córuś gdy usłyszy,że jedno z nas chce wyjść z domu, zakłada buty i mówi:
-Ja wyjść.
-Ależ Córuś, Tatu idzie do pracy.
-Ja też pracy.
Dziecko wie, że oboje rodzice pracują i bierze z nich przykład.

Do kościółka.

Ostatnio się scwaniliśmy. Zamiast mówić, że idziemy do pracy, mówimy, że idziemy
-...do kościółka. Chcesz iść ze mną?
-Nie! Do kościółka NIE!
I ucieka...
Wtedy można spokojnie wyjść.

Dlaczego dzieci tak reagują na słowo "kościół"?
Czy to wina nas, rodziców? A może msze dla dzieci powinny mieć inny format? A co z tymi z upośledzeniem? Czy chorymi psychicznie?